Kto poślubił Anna Habsburżanka (1549–1580)'ego?

Anna Habsburżanka, niem. Anna von Österreich (ur. 2 listopada 1549 w Cigales, zm. 26 października 1580 w Badajoz) – królowa Hiszpanii i Portugalii.

Była pierwszą córką Maksymiliana II, cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego i Marii Hiszpańskiej. Urodziła się w Hiszpanii, ale od czwartego roku życia wychowywała się w Wiedniu. Była narzeczoną Don Carlosa, syna Filipa II i następcy tronu Hiszpanii, ale ten zmarł w roku 1568. Filip II tego samego roku stracił również trzecią żonę. Poślubił Annę pomimo faktu, że był jej wujem. Papież Pius V z początku był przeciwny temu małżeństwu, ale w końcu ustąpił. Uroczystość ślubna odbyła się 4 maja 1570 roku w Pradze.

W 1580 roku Filip II objął tron Portugalii, a Anna została koronowana na królową Portugalii. W tym samym roku zmarła.

Filip II (ur. 21 maja 1527 w Valladolid, zm. 13 września 1598 w Eskurialu) – król Neapolu i Sycylii w latach 1554–1598, władca Niderlandów w latach 1555–1598, król Hiszpanii w latach 1556–1598 i Portugalii w latach 1580–1598 jako Filip I, z dynastii Habsburgów. Syn Karola V Habsburga oraz Izabelli Aviz (córki króla Portugalii Manuela I Szczęśliwego). Ojciec króla Hiszpanii i Portugalii, Filipa III. W historiografii hiszpańskiej jest, obok swojego ojca, zaliczany do tak zwanych Habsburgów większych (mayores), w odróżnieniu od swoich potomków, Habsburgów mniejszych (menores). Rozbudował odziedziczone po ojcu, pierwsze w dziejach supermocarstwo o zasięgu globalnym. Obejmowało ono dużą część Europy, a dzięki opanowaniu Portugalii, również niemal wszystkie europejskie kolonie: znaczne obszary obydwu Ameryk, forty nadbrzeżne Afryki i Indii oraz Filipiny (nazwane tak na jego cześć). Wtedy właśnie ukuto wyrażenie o imperium, w którym słońce nigdy nie zachodzi (przypisywane jest ono ojcu Filipa, Karolowi V); również w sferze kultury panowanie Filipa II uchodzi za złoty wiek Hiszpanii. Z rządami Filipa związane są też pierwsze poważne klęski zwiastujące zmierzch imperium hiszpańskiego za jego następców: bunt w Niderlandach, który przerodził się w osiemdziesięcioletnią wojnę i zakończył utratą ich północnej części oraz klęska Wielkiej Armady w walce z Anglią.