Kto poślubił Agnieszka cieszyńska'ego?

Agnieszka (ur. między 1338 a 1340, zm. między 6 lutego a 27 kwietnia 1371) – księżniczka cieszyńska z dynastii Piastów.

Córka księcia cieszyńskiego Kazimierza I i Eufemii, córki księcia czerskiego Trojdena I. Żona księcia oleśnickiego Konrada II, matka księcia oleśnickiego Konrada III Starego.

Między 1352 a 1354 została wydana za księcia oleśnickiego Konrada II. Z powodu zbyt bliskiego pokrewieństwa małżonkowie musieli prosić papieża Innocentego VI o dyspensę, którą otrzymali w 1357. Małżeństwu temu przypisuje się znaczenie w kontekście sporu pomiędzy bratem Piastówny Przemysławem I Noszakiem a jej mężem Konradem II, toczonego w latach 1355–1369 o spadek po Piastach bytomskich. Ze związku Agnieszki i Konrada urodził się jedyny syn – Konrad, który po śmierci ojca w 1403 objął rządy w księstwie oleśnickim.

Agnieszka zmarła młodo. Jej ciało spoczęło w kościele Najświętszej Panny Maryi na Piasku we Wrocławiu. Konrad II, mimo że w momencie jej śmierci liczył zaledwie około trzydziestu lat, nie ożenił się powtórnie.

Konrad II zwany Siwym lub Wysokim (ur. między 25 marca 1338 a 1340, zm. 10 czerwca 1403 w Trzebnicy) – książę oleśnicki w latach 1366–1403 z dynastii Piastów.

Jedyny syn Konrada I, księcia oleśnickiego, i jego drugiej żony Eufemii, córki księcia bytomskiego Władysława. Po śmierci ojca w 1366 objął władzę w księstwach: oleśnickim i kozielskim, a także w północnej części księstwa bytomskiego. W 1397 przyłączył do swojego władztwa połowę księstwa ścinawskiego.

Przed 23 lutego 1354 poślubił Agnieszkę, córkę Kazimierza I, księcia cieszyńskiego, z którą miał jednego syna, Konrada III Starego.

21. września 1380 roku – wg S. Rybandta za sprawą prażanina, opata kanoników regularnych na Piasku, Jana z Pragi – sprowadził do Oleśnicy benedyktynów słowiańskich z praskiego klasztoru Emaus, którzy kultywowali liturgię słowiańską oraz piśmiennictwo w głagolicy. Benedyktyni otrzymali teren pod budowę kościoła i klasztory przy Bramie Sycowskiej oraz uposażenie na Przeczowie. Klasztor, który przetrwał do połowy XV wieku, był drugim obok fundowanego dziesięć lat później przez królową Jadwigę i Władysława Jagiełłę kościoła św. Krzyża na krakowskim Kleparzu ośrodkiem głagolickim na ziemiach polskich.