Kto poślubił Baldwin II z Le Bourg'ego?

Baldwin z Le Bourg, przez większą część życia nazywany Baldwinem II z Edessy (zm. 21 sierpnia 1131 w Jerozolimie) – lotaryński rycerz, uczestnik I wyprawy krzyżowej, hrabia Edessy (1100–1118) i król Jerozolimy (1118–1131). Kuzyn Baldwina z Boulogne, po którym odziedziczył oba te stanowiska. Z racji bycia suzerenem wszystkich państw łacińskich na Bliskim Wschodzie dwukrotnie sprawował funkcję regenta Księstwa Antiochii (1119–1126, 1130–1131) i jednokrotnie – regenta Hrabstwa Edessy (1122–1123). Jedna z czołowych postaci w historii krucjat.

Okres panowania Baldwina II to przede wszystkim czas częstych wojen z sąsiednimi państwami muzułmańskimi, jednak dzięki dużym umiejętnościom militarnym i spektakularnym zwycięstwom (m.in. w bitwie pod Azazem) zdołał on zapewnić integralność terytorialną wpierw Hrabstwa Edessy (którego posiadłości znacznie rozszerzył), a następnie Królestwa Jerozolimy oraz Księstwa Antiochii, gdzie przez pewien czas sprawował rządy regencyjne. Jego głównym celem w polityce zagranicznej było pokonanie tureckiej dynastii Artukidów, władającej północno-wschodnią Syrią i południową Kapadocją, co po pięciu wojnach (1119, 1120–1121, 1121, 1122, 1125) w znacznym stopniu mu się udało, lecz paradoksalnie przyczyniło się też do wzrostu potęgi Sułtanatu Seldżuckiego. Innym ważnym przeciwnikiem Baldwina był niezależny Emirat Damasceński, rządzony przez dynastię Burydów, którego wpływy zdołał on skutecznie ograniczyć. Choć przez większą część swojego panowania Baldwin przebywał poza granicami państwa, tocząc boje z Turkami na północy, dokonał kilku istotnych rzeczy w zakresie polityki wewnętrznej królestwa, regulując stosunki z Kościołem, zwołując Radę w Nabulusie i sprowadzając do Outremeru zakony rycerskie Templariuszy i Joannitów, którym nadał liczne przywileje, wykorzystując ich potencjał militarny do zabezpieczenia granic królestwa. Za jego panowania łacinnicy zdołali również zdobyć Tyr (1124).

Najważniejsze bitwy, w których brał udział Baldwin za czasów swego panowania w Edessie i Jerozolimie to: oblężenie Sarudżu (1101), bitwa pod Harranem (1104), I bitwa pod Manbidżem (1108), oblężenie Trypolisu (1109), bitwa pod Sarmin (1115), bitwa pod Hab (1119), bitwa pod Azazem (1125) i bitwa pod Tall asz-Szakhabem (1126).

Morphia of Melitene (died 1 October c. 1127) was queen consort of the Kingdom of Jerusalem from 1118 until her death. She was an Armenian by ethnicity and a Melkite Greek Orthodox Christian. Her father, Gabriel, was a warlord in northern Syria. He wished to marry her off to one of the crusader leaders who were carving out states in the Levant, and eventually chose Count Baldwin II of Edessa. They married around 1100 and had four daughters: Melisende, Alice, Hodierna, and Ioveta. In 1118, Baldwin was elected king of Jerusalem; the next year, Morphia became the first woman to be crowned as the queen of Jerusalem. She did not participate in the government but took initiative to liberate her husband after he was captured in 1123. She died a few years later. According to historian Bernard Hamilton, her religious practices left a lasting mark on the status of Orthodox Christians in the crusader kingdom.