Kto poślubił Fryderyk I Wirtemberski'ego?

Fryderyk Wilhelm Karol Wirtemberski (ur. 6 listopada 1754 w Trzebiatowie, zm. 30 października 1816 w Stuttgarcie) – książę, elektor Rzeszy i pierwszy król Wirtembergii, panował w latach 1797–1816.

Augusta Karolina Fryderyka Luiza Welf (ur. 3 grudnia 1764 w Brunszwiku, zm. 27 września 1788 w Koluvere) – księżniczka Brunszwiku-Wolfenbüttel, księżna Wirtembergii.

Córka księcia Brunszwiku-Wolfenbüttel Karola Wilhelma i księżniczki Augusty Fryderyki Hanowerskiej. Jej dziadkami byli: Karol Welf i Filipa Charlotta Pruska oraz książę Walii Fryderyk Ludwik Hanowerski i Augusta Sachsen-Gotha.

15 października 1780 roku wyszła za mąż za księcia Fryderyka Wirtemberskiego. Para miała:

• Wilhelma (1781-1864) – król Wirtembergii
• Katarzynę (1783-1835) – żona Hieronima Bonaparte
• Augustę (1783-1784)
• Pawła (1785-1847).

Fryderyk był brutalny w stosunku do swojej żony. W czasie pobytu na dworze rosyjskim, Augusta uciekła przez mężem do carycy Katarzyny, teściowej siostry Fryderyka Marii Fiodorowej. Katarzyna zaoferowała Auguście schronienie, jak również napomniała listownie księcia wirtemberskiego. Maria Fiodorowa stanęła w obronie brata, za co została upomniana przez carycę. Ojciec Augusty nie zgodził się na rozwód. Katarzyna zaoferowała Auguście miejsce zamieszkania we wsi Koluvere w gminie Kullamaa w Estonii. Tam opiekował się nią Wilhelm von Pohlmann (1727-1796), który nawiązał z księżniczką romans. Nie wiadomo czy Augusta została do tego zmuszona, czy też zgodziła się na to z własnej woli. 27 września 1788 roku Augusta urodziła nieślubne dziecko. Pohlmann bojąc się reakcji carycy nie wezwał do rodzącej lekarza. Księżna zmarła tego samego dnia z powodu wykrwawienia, została pochowana w nieoznakowanym grobie.

Charlotta Augusta Matylda Hanowerska (ur. 29 września 1766 Buckingham Palace, zm. 5 października 1828 Pałac Ludwigsburg) – Księżniczka Królewska, królowa Wirtembergii.

Córka króla Wielkiej Brytanii Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz.

18 maja 1797 roku w kaplicy St. James’s Palace poślubiła księcia Fryderyka Wirtemberskiego, najstarszego syna księcia Wirtembergii Fryderyka Eugeniusza i Doroty Fryderyki Hohenzollern. Fryderyk był wcześniej żonaty z Augustą Karoliną Welf, córką księcia Brunszwiku-Wolfenbüttel Karola Wilhelma i księżniczki Augusty Charlotty Hanowerskiej (siostry króla Jerzego III). Z pierwszego małżeństwa miał czwórkę dzieci, w tym dwóch synów. Fryderyk i Charlotta mieli tylko jedną córkę, zmarłą przy narodzinach.

Siedem miesięcy po ślubie umarł ojciec Fryderyka, który tym samym został księciem Wirtembergii. W 1800 roku armia francuska zajęła księstwo, a para książęca udała się do Wiednia. Książę przekazał tereny Montbéliard Francji, w zamian otrzymując tytuł elektora. W związku z rozpadem Świętego Cesarstwa 1 stycznia 1806 otrzymał tytuł królewski, nadany przez Napoleona I. Charlotta została pierwszą królową Wirtembergii. Sojusz z Napoleonem oznaczał de facto wojnę z ojcem Charlotty, królem Jerzym III. W 1813 roku Fryderyk przystąpił do VI koalicji, dzięki pomocy szwagra księcia regenta Jerzego. Mąż Charlotty umarł w 1816 roku. Jako królowa wdowa mieszkała w pałacu Ludwigsburg, gdzie odwiedzały ją: siostry Elżbieta Hanowerska i Augusta Zofia Hanowerska, oraz bracia Edward, książę Kentu, August, książę Sussex i Adolf Hanowerski, książę Cambridge.

W 1819 roku została matką chrzestną (per procura) księżniczki Aleksandryny Wiktorii Hanowerskiej, córki księcia Edwarda Hanowerskiego i Wiktorii Sachsen-Coburg-Saalfeld; późniejszej królowej Wiktorii Hanowerskiej.

W 1827 roku udała się po raz pierwszy od czasu ślubu do Wielkiej Brytanii, gdzie przeszła operację usunięcia obrzęku.