Kto poślubił Henryk III Walezy'ego?

Henryk Walezy (fr. Henri de Valois), właściwie Edward Aleksander (ur. 19 września 1551 w Fontainebleau, zm. 2 sierpnia 1589 w Saint-Cloud) – pierwszy elekcyjny król Polski w latach 1573–1574, ostatni od 1574 r. król Francji z dynastii Walezjuszów jako Henryk III; wcześniej do 1574 r. jako członek domu francuskiego: książę Angoulême (od 1551 r.), książę Orleanu (od 1573 r.) i książę Andegawenii (od 1566 r.).

Jako czwarty syn Henryka II Walezjusza i Katarzyny Medycejskiej miał niewielkie szanse na tron francuski, dlatego uznano go za dobrego kandydata do tronu Rzeczypospolitej po bezpotomnej śmierci Zygmunta II Augusta, ostatniego króla z dynastii Jagiellonów. Mimo uwikłania rodu Walezjuszów w noc św. Bartłomieja i obaw przed przeniesieniem waśni religijnych do Rzeczypospolitej, podczas wyboru nowego monarchy szlachta poparła jego kandydaturę. Wśród przegranych kandydatów byli m.in. syn cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Ernest Habsburg, car moskiewski Iwan IV Groźny i król szwedzki Jan III Waza.

Rządy Henryka III w Polsce i na Litwie były krótkie, wywarły jednak duży wpływ na przyszły kształt ustrojowy Rzeczypospolitej. Opracowane przez Sejm podczas bezkrólewia artykuły henrykowskie formalnie zmieniły państwo w monarchię elekcyjną z królem wybieranym po śmierci poprzednika metodą wolnej elekcji. Tymczasem we Francji sytuacja dynastyczna drastycznie się skomplikowała: Ludwik Walezjusz zmarł jeszcze w dzieciństwie, najstarszy brat Henryka, Franciszek II, w 1560, trzeci w kolejności do tronu Karol IX Walezjusz zmarł w wieku zaledwie 23 lat w maju 1574, nie pozostawiając legalnego następcy tronu. Tym samym młodszy od Karola o nieco ponad rok Henryk stał się, zgodnie z prawem Królestwa, które nie wymaga żadnego dodatkowego potwierdzenia tego faktu, królem Francji. W kilka dni po otrzymaniu wieści o śmierci brata Henryk potajemnie uciekł z Krakowa i udał się przez śląski Frysztat do Francji, gdzie w lutym 1575 został koronowany na króla Francji. Ostatecznie szlachta Rzeczypospolitej uznała ucieczkę króla za abdykację i na jego następcę wybrała Annę Jagiellonkę.

We Francji panowanie Henryka przypadło na szczyt trwających od lat 60. XVI wieku wojen religijnych. Widział on ratunek dla Francji w tolerancji religijnej i wzmocnieniu władzy centralnej, jego zapleczem stała się frakcja tzw. Politiques. Jego zamierzenia i plany poważnie ograniczały jednak ciągłe waśnie między ruchami politycznymi wspieranymi przez ościenne mocarstwa: wspieraną przez Hiszpanię Ligą Katolicką, popieranymi przez Anglię i Niderlandy Hugenotami i partią Malkontentów, ruchem jednoczącym katolickich i protestanckich arystokratów sprzeciwiających się absolutystycznym zapędom króla. Ostatnia z partii kierowana była przez najmłodszego brata monarchy, księcia d’Anjou. Ten zmarł w 1584, jako przedostatni z męskich potomków Henryka II. Jako że Henryk III do tego czasu nie doczekał się potomstwa, duże szanse na odziedziczenie tronu zyskał jego kuzyn, król Nawarry Henryk III Burbon, protestant. Jego kandydatura na nowo ożywiła wojny religijne, które przerodziły się w spór dynastyczny znany pod nazwą wojny trzech Henryków (fr. Guerre des trois Henri). W jej apogeum Henryk został zamordowany przez Jacques’a Clémenta, dominikanina i katolickiego fanatyka. Wbrew intencjom jego mocodawców z Ligi Katolickiej, następcą Henryka III został król Nawarry, który przeszedł na katolicyzm, przyjął imię Henryka IV i został pierwszym francuskim władcą z dynastii burbońskiej.

Ludwika Lotaryńska, fr. Louise de Lorraine-Vaudémont (ur. 30 kwietnia 1553, w Nomeny, zm. 29 stycznia 1601, w Moulins) – królowa Francji, tytularna królowa Polski, małżonka Henryka III Walezego, księżna Mercoeur.

Córka Mikołaja Lotaryńskiego (stryja księcia Lotaryngii Karola III) i Małgorzaty von Egmond.

Swojego przyszłego męża zobaczyła po raz pierwszy w 1574. Henryk, wtedy jeszcze książę Andegawenii, został dopiero co wybrany na króla Polski i w drodze do swojej nowej ojczyzny odwiedził kuzyna Ludwiki – Karola III, księcia Lotaryngii (męża Klaudii de Valois – siostry Henryka). Henrykowi spodobała się Ludwika, która była piękną blondynką i dodatkowo należała do przyjaciółek Marii de Cléves – żony Henryka I Burbona, księcia de Condé, a kochanki Henryka, kiedy był księciem Andegawenii. Henryk zapamiętał Ludwikę, kiedy opuścił Lotaryngię.

Po śmierci króla Karola IX, Henryk odziedziczył tron jako Henryk III i opuścił Polskę. Najpierw chciał rozwieść Marię z jej mężem i ją uczynić królową Francji. Maria zmarła jednak na infekcję płuc, a Henryk po okresie żałoby, postanowił ożenić się z Ludwiką. Zdecydował tak na przekór radom swojej matki. Ślub Ludwiki i Henryka III miał miejsce w katedrze w Reims, 15 lutego 1575 – dwa dni po jego koronacji na króla. Ślubu udzielił im kardynał Karol de Burbon.

Para nie miała potomstwa. Po kilku poronieniach (pierwsze miało miejsce wiosną 1576) Ludwika nie mogła mieć dzieci.

W 1589 Ludwika odziedziczyła zamek Chenonceau nad rzeką Cher. Właśnie w tym zamku dowiedziała się 2 sierpnia, że jej mąż został zamordowany. Pogrążyła się w wielkiej rozpaczy i do końca życia mieszkała w Chenonceau, nosząc żałobę. Kazała nawet zmienić tapety w swojej sypialni na czarne.

Zmarła w Moulins, Allier w 1601 i została pochowana w klasztorze kapucynów. W 1617 jej szczątki zostały przeniesione do bazyliki Saint Denis, gdzie do czasu rewolucji francuskiej spoczywały szczątki królów Francji, w tym i jej męża.