Kto poślubił Izabela Maria Burbon-Parmeńska'ego?

Izabela Maria Parmeńska (wł. Elisabetta Maria Luisa Antonietta Ferdinanda Giuseppina Saveria Dominica Giovanna di Borbone-Parma, ur. 31 grudnia 1741, zm. 27 listopada 1763) – najstarsza córka Filipa I, księcia Parmy i Ludwiki Elżbiety, córki króla Francji Ludwika XV.

Według starszych opracowań urodzona 31 grudnia 1742.

Wychowała się na dworze królewskim, w Madrycie, ale później razem z rodzicami przeniosła się do Parmy (północne Włochy). Z czasem stała się melancholiczką, a po śmierci jej matki w 1759 stale myślała o śmierci.

6 października 1760, w wieku 18 lat, poślubiła późniejszego cesarza Józefa II. W Wiedniu wszyscy szybko ją pokochali za jej urodę i inteligencję. Zaprzyjaźniła się również szybko z siostrą Józefa – Marią Krystyną. Mimo że obie spotykały się codziennie, pisały również do siebie liczne listy. W jednym z takich listów Izabela wyznaje, że kocha Marię Krystynę.

Izabela i Józef II mieli dwie córki:

• Marię Teresę (ur. 20 marca 1762 – zm. 23 stycznia 1770 na zapalenie płuc),
• Marię Krystynę (urodzoną i zmarłą 22 listopada 1763).

Izabela zmarła na ospę po trudnym połogu, kilka dni po swojej młodszej córce. Została pochowana w Krypcie Cesarskiej w Kościele Kapucynów w Wiedniu, obok swojej teściowej. Jej mąż ożenił się po raz drugi, z Marią Józefą Wittelsbach.

Józef II Habsburg (ur. 13 marca 1741 w Wiedniu, zm. 20 lutego 1790 tamże) – cesarz rzymski w latach 1765–1790, przedstawiciel absolutyzmu oświeconego, w czasie urzędowania wdrożył wiele reform dotyczących systemu podatkowego i szkolnictwa, wprowadził silne scentralizowane rządy, tolerancję religijną, ograniczył wpływy duchowieństwa i zniósł poddaństwo osobiste chłopów.

Po śmierci ojca Franciszka I Lotaryńskiego w 1765 r. dopuszczony do współrządzenia z matką w dziedzicznych krajach austriackich. Wbrew woli Marii Teresy polecił zająć miasta spiskie (1769), czym rozpoczął I rozbiór Polski (1772). Rządził państwem austriackim w latach 1780–1790.

Od 1780 wyłączny władca krajów habsburskich. Naśladował pruski militaryzm. Dążył do budowy zwartej monarchii z jednolitym językiem, administracją i systemem podatkowym. Najstarszy syn cesarzowej Marii Teresy Habsburg i Franciszka I Lotaryńskiego, wnuk Karola VI Habsburga. Miał dwie żony: Izabelę Marię Parmeńską i Marię Józefę Wittelsbach; zmarł jednak bezpotomnie (dwie jego córki z pierwszego małżeństwa zachorowały i umarły w dzieciństwie). Rozpoczął proces podporządkowywania Kościoła katolickiego państwu (józefinizm). W katalogu kar kryminalnych zniósł karę śmierci.