Kto poślubił Janusz Aleksander Sanguszko'ego?

Janusz Aleksander Sanguszko herbu Pogoń Litewska (ur. 5 maja 1712 w Lewartowie, zm. 14 września 1775 w Dubnie) – generał major piechoty wojsk koronnych od 1746 roku, miecznik wielki litewski od 1735 roku, marszałek nadworny litewski w latach 1750–1760, VIII i ostatni ordynat Ostrogski, starosta czerkaski i winnicki.

Syn Pawła Karola, marszałka wielkiego litewskiego, brat: Janusza Modesta, starosty krzemienieckiego, Józefa Paulina, marszałka wielkiego litewskiego i Hieronima Janusza, generała. Jego dziadkiem był Józef Karol Lubomirski, marszałek wielki koronny. Od 1733 r. właściciel Klimontowa. Za życia hulaka i utracjusz, dokonał w 1753 r. tzw. „transakcji kolbuszowskiej”, tj. podziału ordynacji ostrogskiej pomiędzy kilka domów magnackich oraz szlachtę, co stało się powodem wielkiego skandalu polityczno-dyplomatycznego i wpłynęło wydatnie na kształtowanie się wewnętrznych stosunków w Rzeczypospolitej.

Jest jedną z niewielu znanych osób homoseksualnych w dawnej historii Polski. W 1731 poślubił wprawdzie Konstancję Denhoff, jednak opuścił ją kilka tygodni później, a po śmierci swojego ojca w 1751 r. wystąpił o unieważnienie małżeństwa, co jednak nie nastąpiło.

Utrzymywał kontakty z mężczyznami. Miał romans ze swoim sekretarzem Kazimierzem Chylińskim, który zakończył się w 1748 interwencją ojca i wtrąceniem Chylińskiego do więzienia pod zarzutem oszustw. Innemu kochankowi, Karolowi Szydłowskiemu podarował miasto Koźmin i siedemnaście wsi. Pod wpływem gróźb ojca ograniczył te kontakty i nie afiszował się z nimi, ale po jego śmieci powrócił do dawnego, jawnego życia z licznymi faworytami.

Był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 roku z województwa witebskiego.

Został odznaczony Orderem Orła Białego 11 sierpnia 1736 r. w Dreźnie.

Konstancja Kolumba Sanguszkowa z Denhoffów herbu Dzik (ur. w 1716 - zm. w 1791 w Warszawie) – marszałkowa nadworna litewska.

Była córką Stanisława Ernesta Denhoffa hetmana polnego litewskiego i Joanny Katarzyny z Denhoffów, córki Ernesta, wojewody malborskiego. Trzy lata przebywała na dworze macochy Marii Zofii z Sieniawskich, otrzymując tam raczej powierzchowne wykształcenie.

W 1731 Maria Zofia wyraziła zgodę na małżeństwo Konstancji z Januszem Aleksandrem Sanguszką. Ślub odbył się 8 sierpnia 1731, jednak w kilka tygodni później mąż, jak się okazało homoseksualista, opuścił żonę. Kilka podjętych przez Pawła Karola Sanguszkę, teścia Konstancji, prób nakłonienia Janusza Aleksandra do powrotu do żony nie powiodło się. W 1751, po śmierci ojca Janusz Aleksander wystąpił o unieważnienie małżeństwa. Sprawa była tak głośna, a wina księcia tak oczywista, że mimo hojnych donacji i łapówek rozwodu nie udzielono.

Sanguszkowa zamieszkała w Gdańsku; w czasach konfederacji barskiej odegrała ważną rolę w przygotowaniach konfederackich w Gdańsku. W jej pałacu odbywały się narady sympatyków. Zaniepokojony magistrat gdański zarządził nawet inwigilację domu księżnej. 4 kwietnia 1780 w Gdańsku wyszła powtórnie za mąż za dużo od niej młodszego hulakę i utracjusza Józefa Rogalińskiego, syna Konstantego. Rogaliński zdołał doprowadzić do podpisania intercyzy, w której Konstancja dziedziczka ogromnej fortuny, powierzyła mu nad nią zarząd i całość uprawnień finansowych. Rogaliński namówił ją do przeniesienia się najpierw do dóbr w Sandomierskiem, a następnie osadził ją w pałacu w Warszawie, przyznając jej bardzo skromne uposażenie. Sam szybko roztrwonił jej majątek. W 1784 Sanguszkowa podjęła próby przeciwstawienia się Rogalińskiemu, wnosząc w październiku i grudniu manifesty do akt Metryki Koronnej. Zarzucała mężowi nadużycie plenipotencji, zagrabienie i roztrwonienie majątku, zabranie sreber, klejnotów, kosztownych numizmatów, mebli i innych ruchomości oraz usuwanie dokumentów z archiwum rodzinnego. By zapobiec całkowitej ruinie dóbr, rozesłała listy do ekonomów, aby nie spełniali poleceń Rogalińskiego, a klucz tetyjowski w województwie bracławskim, na którym miała dożywocie, przekazała swym krewnym Franciszkowi Antoniemu Ledóchowskiemu i jego żonie Ludwice z Denhoffów.

Zmarła w Warszawie w 1791, zupełnie osamotniona i zrujnowana. Józef Rogaliński został kapitanem w armii Księstwa Warszawskiego, a w maju 1807 komendantem zakładu pułkowego w Rogoźnie.