Kto poślubił Lucija Bauer'ego?

Ernst Wollweber (ur. 18 października 1898 w Hann. Münden; zm. 3 maja 1967 w Berlinie) – minister bezpieczeństwa państwowego NRD (1955–1957).

Od 1919 w KPD. Przed II wojną światową był zaangażowany w działalność sabotażową i dywersyjną z polecenia Kremla: działał przeciwko statkom dostarczającym towary do wojsk gen. Franco w Hiszpanii. Istnieją świadectwa, iż także uczestniczył w sabotażu przeciwko aliantom zachodnim we Francji w okresie m.in. wojny obronnej w Polsce we wrześniu 1939 dopóki trwał sojusz III Rzeszy w ZSRR.

W 1954 został odznaczony Orderem Zasług dla Ojczyzny.

Z powodu środków podjętych jesienią 1956 przez siły bezpieczeństwa NRD przeciwko grupom opozycyjnym popadł w konflikt z Walterem Ulbrichtem i Erichem Honeckerem. W 1957 ze względów zdrowotnych i „na własne życzenie” odszedł na emeryturę.

Josip Broz Tito (cyr. Јосип Броз Тито), właśc. Josip Broz, ps. „Tito” (ur. 7 maja 1892 w Kumrovcu (25 maja według oficjalnego aktu urodzenia), zm. 4 maja 1980 w Lublanie) – chorwacki przywódca Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii od 1945 aż do swojej śmierci.

Był najmłodszym sierżantem armii austro-węgierskiej. Ranny i pojmany przez wojska Imperium Rosyjskiego w czasie I wojny światowej, został zesłany do obozu pracy na Uralu. Brał udział w rewolucji październikowej, dołączył do jednostki Czerwonej Gwardii w Omsku. Następnie powrócił do Jugosławii, gdzie został członkiem Komunistycznej Partii Jugosławii. Od 1937 do 1980 sekretarz generalny, a następnie przewodniczący Komunistycznej Partii Jugosławii (Związku Komunistów Jugosławii).

Podczas II wojny światowej współorganizował na obszarze Jugosławii antyfaszystowski ruch oporu, tworząc Narodową Armię Wyzwolenia Jugosławii. Od 1941 do 1945 roku był przywódcą partyzantki jugosłowiańskiej. Od 1943 roku był Marszałkiem Jugosławii i naczelnym dowódcą armii jugosłowiańskiej.

Po wojnie był założycielskim członkiem Kominformu, ale opierając się radzieckim wpływom, stał się jednym z założycieli i promotorów Ruchu Państw Niezaangażowanych. Był zwolennikiem tzw. „niezależnej drogi do socjalizmu”, określanej jako titoizm. Dzięki bardzo korzystnej reputacji za granicą – zarówno w krajach bloku zachodniego, jak i wschodniego, otrzymał 98 zagranicznych orderów, w tym Legię Honorową i Order Łaźni. Obok Jawaharlara Nehru, Gamala Abdel Nasera i Sukarno jeden z przywódców Ruchu Państw Niezaangażowanych. Racjonalna polityka niezaangażowania i współpracy z obydwoma blokami okresu zimnej wojny zaowocowała boomem gospodarczym Jugosławii lat 60. i 70.

Zmarł 4 maja 1980 roku w Lublanie, pochowany został w Belgradzie. Jego śmierć doprowadziła do wzrostu napięć między republikami Jugosławii, co ostatecznie doprowadziło do rozpadu kraju w 1991 roku.