Kto poślubił Ludwik I Burbon-Condé'ego?

Ludwik de Bourbon, książę de Condé (fr. Louis de Bourbon, prince de Condé; ur. 7 maja 1530 w Vendôme, zm. 13 marca 1569 w Jarnac) – pierwszy książę de Condé i diuk d’Enghien, markiz de Conti, hrabia de Soissons, d’Anisy i de Vallery. Założyciel domu książęcego de Condé, bocznej linii rodu Burbonów, zwanych w polskiej literaturze Kondeuszami. Dowódca wojsk hugenotów w okresie wojen religijnych we Francji. Nazywano go Monsieur le Prince.

Ludwik jako książę krwi należał do ścisłego grona doradców i parów królewskich, wsławił się jako zdolny dowódca w czasie wojen włoskich. Dość szybko znalazł się pod wpływem wyznania kalwińskiego, około roku 1558, głównie pod wpływem żony Eleonory de Roye, dokonał konwersji. W obliczu narastającego konfliktu między hugenotami a katolikami we Francji, w sposób naturalny, z racji swojego wysokiego pochodzenia i konfliktu z przywódcami stronnictwa katolickiego – lotaryńskim rodem Gwizjuszy, stanął na czele stronnictwa protestanckiego, które reprezentował na dworze. Po śmierci króla Henryka II, zainspirował hugenocki spisek mający na celu porwanie jego następcy króla Franciszka II. Spisek się nie udał, a od śmierci uratował Ludwika jedynie rychły zgon władcy. Po masakrze hugenotów w Wassy poprowadził armię protestancką na Paryż, został jednak pokonany pod Dreux 19 grudnia 1562 roku. Wojnę zakończył edykt z Amboise, nadający swobodę kultu szlachcie hugenockiej. Pięć lat później, obawiając się interwencji hiszpańskiej we Francji, ponownie poprowadził armię protestancką na Paryż. Pokonany pod Saint-Denis 10 listopada 1567 roku, dokonał zręcznego odwrotu, a następnie, wzmocniony przez niemieckich najemników, wyruszył na oblężenie Chartres. Podpisał pokój w Longjumeau, który przywracał postanowienia z Amboise. Kiedy w sierpniu wybuchła ponownie wojna, tym razem nie próbował atakować Paryża, ale ograniczył się do działań w zachodniej Francji. Zginął podczas bitwy pod Jarnac 13 marca 1569 roku.

Eléanor (or Éléonore) de Roye, princesse de Condé (24 February 1535 – 23 July 1564) was a French noblewoman. She was the eldest daughter and heiress of Charles, seigneur (sire) de Roye and de Muret, comte de Roucy. Her mother, Madeleine de Mailly, dame de Conti, was the daughter of Louise de Montmorency and half-sister of Admiral Coligny, d'Andelot, and Cardinal de Châtillon. Eléanor was the first wife of Louis I de Bourbon, prince de Condé; as such, she was the sister-in-law of Antoine of Navarre and aunt of King Henry IV.

Eléanor inherited the county of Roucy through her father and the lordship of Conti through her mother. On 22 June 1551, she married Louis I de Bourbon, prince de Condé at age sixteen, and converted him to the Reformed (Protestant) faith. They had eight children, of whom only two, Henri and François, were to have progeny.

During the first of the French Civil Wars, especially between 1560 and 1563, Eléanor and her mother were engaged in important political activities in support of her husband, the Prince of Condé. Twice while Condé was a prisoner of the ultra-catholic Guise family, his wife and mother-in-law systematically reinforced his alliances with Protestant German princes and with Elizabeth I of England. Armed with this support, Eléanor made negotiations by letter and by direct contact with the regent, Catherine de' Medici; the outcome was the Peace of Amboise and the release of her husband.

She died in July 1564.

Françoise d'Orléans-Longueville, Princess of Condé (5 April 1549 – 11 June 1601) was the second wife of Louis de Bourbon, Prince of Condé, a "Prince du Sang" and leader of the Huguenots during the French Wars of Religion.