Kto poślubił Marcin I Młodszy'ego?

Marcin I Sycylijski, zwany Młodszym, hiszp. Martín el Joven (ur. prawd. 25 lipca 1374, zm. 25 lipca 1409 w Cagliari) – król Sycylii od 1390 (de facto 1392) aż do śmierci na mocy iure uxoris.

Marcin Sycylijski urodził się jako najstarszy syn (i jedyny, który dożył wieku dorosłego) przyszłego króla Aragonii, Walencji i Majorki Marcina I Ludzkiego (1356–1410) oraz aragońskiej szlachcianki Marii de Luny. Jego dziadkiem był ówczesny król Piotr IV Aragoński, a babką Eleonora Sycylijska, córka Piotra II Sycylijskiego. Ponieważ w 1377 roku zmarł Fryderyk III Prosty, ostatni król Sycylii z bocznej linii dynastii barcelońskiej, główna gałąź władająca Aragonią zaczęła się domagać przejęcia tronu. Początkowo miał na nim być obsadzony Marcin Ludzki, mianowany w 1378 wicekrólem Sycylii. Jedyną córkę Fryderyka III, Marię (ur. 1362/3, zm. 25 maja 1401/2), uprowadzono i uwięziono na trzy lata. Ostatecznie została ona przeznaczona Marcinowi Młodszemu, który poślubił ją w 1390 roku.

Dopiero dwa lata później Marcin i Maria udali się na Sycylię, żeby przejąć władzę i pokonać niechętnych im baronów. Małżonkowie panowali razem na mocy iure uxoris aż do śmierci Marii w 1401 lub 1402 roku, choć Marcin został koronowany dopiero 13 kwietnia 1398 roku. W 1400 roku na króla został koronowany ich jedyny syn, sześcioletni Piotr, który jednak zmarł w tym samym roku. Syn z drugiego małżeństwa z Blanką I z Nawarry także nie przeżył ojca. W 1409 roku Marcin Młodszy udał się na Sardynię, gdzie pokonał władcę Arborei Wilhelma III z Narbonne w bitwie pod Sanluri 30 czerwca 1409 roku. Zmarł niespodziewanie miesiąc później.

Po śmierci jedynego męskiego potomka Marcinowi Ludzkiemu, wówczas królowi aragońskiemu, przypadło panowanie nad Sycylią (następcą został więc jako Marcin II). Marcin Ludzki zaczął usilne starania o uczynienie bastarda Fryderyka, nieślubnego syna Marcina Młodszego, dziedzicem Aragonii i Sycylii. Plany te pokrzyżowała śmierć ze śmiechu Marcina Ludzkiego w 1410 roku. Rozpoczęła się po niej dwuletnia wojna o władzę, zakończona paktem z Caspe z 1412 roku, który przyznawał koronę szwagrowi Marcina Ludzkiego, Ferdynandowi I Sprawiedliwemu z dynastii Trastámara. Tym samym zakończyły się w Aragonii i Sycylii rządy dynastii barcelońskiej, trwające od 1139 roku.

Marcia (I) Sycylijska (ur. 2 lipca 1363 w Katanii lub Paterno, zm. 25 marca 1401 w Lentini) – królowa Sycylii od 1377 aż do śmierci w 1401 (od 1389 razem z mężem Marcinem I Młodszym na mocy iure uxoris) oraz księżna Aten i Neopatrii od 1377 do 1388 (od 1381 do 1387 de facto z Piotrem IV Aragońskim), tytularna królowa Jerozolimy.

Maria Sycylijska urodziła się jako jedyne dziecko króla sycylijskiego z dynastii barcelońskiej Fryderyka III Prostego oraz Konstancji z Aragonii, córki króla Piotra IV Aragońskiego oraz Marii z Nawarry, córki króla Filipa III z Évreux. Zaledwie 10 dni po jej narodzinach zmarła jej matka. Gdy w 1377 roku zmarł Fryderyk III, główna gałąź władająca Aragonią zaczęła się domagać przejęcia tronu. Faktyczną władzy nie sprawowała nieletnia wówczas Maria, ale czterej najważniejsi lokalni baronowie (tzw. rada wikariuszy). Część elit twierdziła, że jej sukcesja będzie nielegalna, ponieważ zabronił jej dziadek Marii Fryderyk II.

Początkowo według planów aragońskich na tronie miał być obsadzony następca tronu Marcin Ludzki, mianowany w 1378 wicekrólem Sycylii. W 1379 roku porwał ją hrabia Wilhelm Rajmund z Montcada na polecenie Piotra IV, aby powstrzymać ją przed planowanym małżeństwem z władcą Mediolanu Gianem Galeazzo Viscontim (odpędził także jego statki). Marię w związku z tym uwięziono na dwa lata w Licata, a także w 1381 pozbawiono władzy nad księstwem Aten i Neopatrii na rzecz Piotra IV (choć te zostały utracone na rzecz florenckiego rodu Acciaiuoli odpowiednio w 1389 i 1392). W 1382 aragońska flota przetransportowała ją na Sardynię, a dwa lata później do Aragonii. Ostatecznie została ona przeznaczona Marcinowi Młodszemu (synowi Marcina Ludzkiego i wnukowi Piotra IV), który poślubił ją w 1389 roku.

Dopiero w 1392 później Marcin i Maria udali się na Sycylię, żeby przejąć władzę i pokonać niechętnych im baronów. Ostatecznie dopiero w 1394 pokonali koalicję wrogich im baronów, Andegawenów, Republiki Genui i Republiki Pizy. Małżonkowie panowali razem na mocy iure uxoris aż do śmierci Marii w 1401 roku, choć Marcin został koronowany dopiero 13 kwietnia 1398 roku. W 1400 roku na króla został koronowany ich jedyny syn, sześcioletni Piotr, który jednak zmarł w tym samym roku. Jego syn z drugiego małżeństwa z Blanką I z Nawarry także nie przeżył ojca. Fryderyk III mianował w przypadku bezdzietnej śmierci Marii swego nieślubnego syna Wilhelma, jednak ten zakończył życie w 1380. Jego jedyna córka Joanna nie zgłaszała jednak pretensji do tronu. W 1409 roku Marcin Młodszy niespodziewanie zmarł, a tron przejął Marcin (II) Ludzki. Zaczął starania o nadanie tronu nieślubnemu synowi Marcina Młodszego Fryderyka, hrabiego Luny. Po śmierci Marcina Ludzkiego w 1410 rozpoczęła się walka o władzę nad Aragonią i Sycylią. Zwycięsko wyszedł z niej jego teść Ferdynand I Sprawiedliwy z dynastii Trastámara – tym samym dynastia barcelońska utraciła panowanie nad Sycylią, które sprawowała od 1285.

Blanca I van Navarra (?, 6 juli 1387 – Santa María la Real de Nieva (Castilië), 1 april 1441) was een dochter van Karel III van Navarra en Eleonora van Trastamara, en alzo ook een lid van het Huis van Évreux.

In 1402 trouwde ze met Martinus I van Sicilië, koning van Sicilië. Ze deelde alzo het koningschap van Sicilië (1402-1409). Hun zoon Martinus (1406-1407) stierf jong. Na de dood van haar echtgenoot in 1409 regeerde Blanca als regentes over het eiland; zij had haar zomerresidentie in Taormina in wat later het Palazzo Corvaja heette. Haar regentschap eindigde in 1420 wanneer Blanca trouwde met prins en de toekomstige koning Johan II van Aragón.

Sinds de dood van haar oudere zuster Johanna in 1413 was ze erfgename van de Navarese troon en regeerde na haar vaders dood in 1425 over Navarra tot aan haar dood. Uit haar tweede huwelijk werden geboren:

• Karel van Viana
• Juan
• Blanca, later getrouwd met Hendrik IV van Castilië
• Eleonora I van Navarra